Arkadaş Sevgili

İnsan bazen arkadaşlarına sevgili gibi davranıyor. Sahipleniyor, kıskanıyor ama gırtlağına çökmeden.
Tatlı tatlı flört ediyor ama sınırları aşmadan. Birlikte gülmekten ölüyor, çok ama çok eğleniyor,
dağıtıyor, yerlere düşüyor, gecenin cılkını çıkartıyor ama o arkadaş ya, sevgili değil ya, hiç sorun
olmuyor. Her şeyi konuşuyorlar, pek fazla sansür uygulamıyor, sürekli anlatıyorlar, fazlasıyla
ilgili oluyor; kulaklarını kocaman kocaman açıp, dinliyor. En önemlisi de büyük bir coşkuyla sonsuza
kadar yapılan işler üzerine konuşabiliyorlar, çünkü iş paylaşılabiliyor, birlikte benzer işler
üretiliyor. Müthiş bir keyifle dedikodu yapabiliyor, hatta kendi karısını, kocasını, sevgilisini
bile çekiştirebiliyor. Arkadaşlık, bu açıdan insanın hayatını idame ettirebilmesi için büyük
bir avantaj oluyor.

Ama insan sevgilisine her zaman arkadaş gibi davranamıyor. Bir kere, eleştiriler, haliyle
bu kadar net dile getirilemiyor. Sevgiliyle bir arkadaşla konuşulduğu gibi her
zaman rahat da konuşulamıyor. Tehlikeli sularda dolaşmaktan kaçınmak gerekiyor.
Çünkü sonuçları var bunun, bedelleri var bunun, ödemek gerekiyor, burnundan fitil
fitil getirebilir, dikkatli olmak gerekir, çünkü sevgililik onuru yaralanıyor.
İnsan, sevgiliyken, evliyken çok daha hassaslaşıyor. En küçük şeye
bile ''Bana bunu nasıl yapar?'' oluyor. Oysa arkadaşının kaldırabileceği sınırlar
çok daha geniş. İnsan her zaman sevgiliyi dinlemek de istemiyor, tüm gün başka
insanları dinlemiş olduğundan yorulmuş oluyor, gına gelmiş oluyor. Ya da karşındaki
seni dinlemek istemiyor. Eve bir sessizlik çöküyor, ''Tetiği ilk kim çekecek?'' diye
gergin bir bekleyişe giriliyor. Bir de tabii sevgiliyle ya da kocayla sabahlara kadar
zıplanıp eğlenilemiyor. Kalabalık içinde işin içine başkalarının ne düşüneceği
girdiğinden gerilim artıyor, ''biz''i düşünmekten ''ben'' karam bole gidiyor.

Sevgiliyle başka bir koza yaratılıyor, o koza içine giriliyor, hiç itirazım yok, o
da güzel ama ayrı kategorilerdeki ilişkiler gibi sanki: Arkadaş olunca başka şeyler
paylaşılıyor, sevgili ya da evli olunca başka şeyler paylaşılıyor. Bana en iyisi, en
güzeli bu iki kategoriyi birleştirebilmek gibi geliyor. Bunun ideal bir şey olduğunu
düşünüyorum: Arkadaş-sevgili olabilmek. Hem arkadaşın hem sevgilin gibi olabileceğin
biri, hem arkadaşlığı hem sevgililiği paylaşabileceğin biriyle üretmek, gülmek, ağlamak,
konuşmak, çekiştirmek çok daha heyecan verici geliyor. Kolay bir şeyden söz etmiyorum
tabii. Arkadaş gibi zamanı geldiğinde geri çekilebilmek, uygun düştüğünde de sevgili
gibi saldırabilmek, bu iki rolü birbirine karıştırmadan oynayabilmek her baba yiğidin
harcı değil. Ama yapabilenler de yok değil. Yapabilenler mutluluğu ve güzellikleri
yakalayabiliyorlar zaten.
 

ARALIKTA YAĞMUR YAĞDIĞINDA

Sana sımsıkı sarılmak istiyordum... Ah bir görsem, bitirsem içimdeki özlemini bu kadar zor gelmeyecekti senden, sevginden vazgeçmek... Nasıl olsa alışkınım ya seni görmemeye, galiba böyle de başarabilirim...

"Ama eğer hissedersen hayatından çekildiğimi bana sana geri dönmemem için şans dile... "
Neler yazmak istiyorum sana bir bilsen, tek yapabildiğim yazmak olduğundan yine yazıyorum işte! Seni daha önce de yazmıştım ama bu kez bir daha yazmamak üzere, seni beynimde, içimde bitirerek yazıyorum, yada bitirmek isteyerek... Ne kadar sürer bilmiyorum ama ben senden, sevginden vazgeçmek istiyorum.
Yine senden habersiz...Ben seni severken de senden habersiz sevmiştim. Belki de kendimden bile habersiz...
Dünyaları etrafında döndürmek isteyen bir kalbi bilerek isteyemezdim. Kendimden ve senden habersiz "bir tanemmm" olmuştun sen...Öyle ya; Sen bir taneydin; Eşin benzerin yoktu yeryüzünde, Yoktu Sen Kadar
Güzel Güleni, Sen BAL'ımdın!
Yaşanmamış ve yaşamamış olsam bile Sen Özel'din... Aşk Özel'di....
"Yağmurda Aşk Başkadır" diyenlere gülüyordum ama bende yağmurda üşüyen
ellerini severek başladım seni sevmeye...Aralık'tı... İstiklal'e hiç o kadar güzel yağmur yağmazdı....
Önce aldırmadım seninle güzelleşen her şeye...Sonra tüm parfümeri dükkanlarını aşındırıp kokunu ararken anladım seni deliler gibi özlediğimi...
Ne kadar gerçeksen o kadar yalandın... Ve ben her seferinde en
baştan başladım...Yeniden bir sondayım ama bu kez yeniden başlayacak gücüm yok... Ben senden vazgeçmek istiyorum!
Herkes gibi biri olmanı yada hiç kimse olmanı istiyorum...Sesini
duymak için telefonlara sarılmaktan vazgeçmek, ismini duyduğumda içimin titreyip,gözlerimin dolmasından kurtulmak istiyorum...Senin benim için herhangi biri olman ne kadar zor bir bilsen...Zaten kolay olan ne vardı ki benim için;Sanki seni öldürmemle sevmem ararsında hiçbir fark yoktu....Ve ben hep sevgim yüzünden cezalıydım...Hiç sonu olmayan bir yolda seninle yürümek,yeni çıkan filmleri birlikte izlemek, saatlerce sana sarılı kalmak,sadece ama sadece bir kez olsun sana sarılıp uyumak, bir sabah gözlerimi açtığımda yanımda seni bulmak isterken, sen sevgimle utanmamı sağladığın için galiba gerçekten "bir taneydin"!
İşte bu yüzden imkansızlığına hep inandım!
Ben yalnız kalıp seni düşünmeyi deli gibi sever olduğumda, sen benim her şeyim olduğunda ben senin için hiç yoktum...Bu yüzden yalnızlıklarım, ağlamalarım, özlemlerim canını hiç acıtmadı.Benim tarafımdan sevilmek belki de hayatında önemseyeceğin en son şeydi...
Keşke kendi dünyamda bir zamanlar seni sevgimden hiç bahsetmeseydim
Sen beni hiç sevmedin!
Ben Seni Seviyorum dediğimde Seni Seviyordum!
Ben Seni Özlüyorum dediğimde Seni Özlüyordum.
Ben Senin İçin Ölürüm Dediğimde ben senin özleminden zaten ölüyordum...
Ve Ben Şimdi Senin Hayatından Gidiyorum!
Ne zaman Aralık'ta bir yağmur yağsa, ben İstiklal'de ıslanıyor olacağım,Ne zaman bir parfümeriye girsem hala kokunu arıyor olacağım, Ne zaman bir havuz görsem, kenarında oturup seni bekliyor olacağım demiştim... Başaramadım...
Ben Kaybettim...
Sen Kazandın!
Artık sesimi duymayacaksın...
Sana sımsıkı sarılmak istiyordum, kokunu içime yıllarca bana yetecek kadar çekerek, sana sımsıkı sarılmak istiyordum.... Gelmedin!
Gelsen yapabilir miydim bilmiyorum...Ben artık gidiyorum Bal'ım...
Eğer hayatından çekildiğimi hissedersen, bana sana geri dönmemem ve seni yeniden deliler gibi sevmemem için şans dile...
Ve Lütfen, Aralık'ta yağmur yağdığında İstiklal'e gelme....

Mehmet Coşkundeniz

 

BEKLEYİŞİN ÖYKÜSÜ

Günler güz yaprakları gibi birer bir er dökülürken ayaklarımın
Dibine ben her gece karanlığa dikip gözlerimi senin aydınlığını bekledim.
SEN YOKTUN...
Binlerce adim attım bu kentin sokaklarında her köseyi her parkı her ağacı
ezberledim. Sevdaya bulanmis her kaldirim tasinda senin adini aradim.
SEN YOKTUN...
Evlerin duvarlari birer bir er üzerime yikildi her bir hücremin acisini
ta yüregimde hissederken beni enkazin altindan çekip alabilecek elini aradim.
SEN YOKTUN...
Özlem sarkilarini ezberledim. Kimini bagira çagira kimini fisiltiyla
söyledim. Karanliga haykirdim hasretini sesimi duyacaksin diye bekledim.
SEN YOKTUN...
Senden gelecek tek bir haberi bekledim saatler asir gibi geldi geçmedi.
Çalan her telefonu yüregimin deli gibi çaglayana dönen atislariyla açtim.
Senden baska duydugum her seste hep ayni hayal kirikligini yasadim.
Onlar beni duymak istiyordu. Ben ise seni.
SEN YOKTUN...
Seni aramaktan yorgun düsmüs bedenimi karanligin kucagina uzattim her gece
bir an önce sabah olsun diye uykunun beni çekip almasini istedim. Olmadi! Kaç
gece sabahi ettim gözlerimi kapamadan kaç gece merdivendeki ayak seslerini
dinledim gelen sensindir diye.
SEN YOKTUN...
Her yagmurla birlikte hüzünde yagdi bu kentin üzerine. Bulutlar yalnizligin
isaretiydi benim için. Beni islatan yagmur olmadi. Ben senin özleminle
sirilsiklamdim her mevsim. Hayat bana merhaba dedi. Uzun kistan sonra gelmez
dedigim göçmen kuslarin dönüsünü gördüm.
SEN YOKTUN...
Denizin sonsuz maviligine umut bagladim kiyilarda fark ettim
bekleyislerimi. Hep sensiz gemiler geçti limandan.
Ben gemicilerin hasret türkülerine eslik ettim.
SEN YOKTUN...
Gözümden tek bir yas akmadi. Onlar sana aitti.
Sana kalmaliydi.
Kimselere söyleyemedim acilarimi bekleyisimin öyküsünü kimselere anlatamadim.
Nice firtinalar koptu yüregimde dalgalar dövdü hayallerimi.
Siginacak bir liman yaslanacak bir omuz aradim.
SEN YOKTUN... 
 

BEN SADECE Bİ SEVENİM

Öylesine bi günde öylesine sırf değişiklik olsun diye öylesine bi yaşama
girdiğinde bazı şeyleri değiştirmeye başladığının farkında mıydın
acaba?Yıkıntıların altındaki çaresizce ve sessizce ağlayan sesime
yönelip beni yıkıntıların arasından çekip çıkarttığında ve ellerimden
tutup ayağa kaldırdığında yaşamamın artık eskisi gibi olmayacağının
bilmem farkında mıydın?Hayatımdaki en önemli insanlar listesine
girdiğinden beri çalıcak telefonunu kaçırmamak için telefonu sabaha
kadar açık tuttuğumun bilmem farkında mısın?Seni başkalarıyla
geçirdiğin zamanlarda benden çalınan her saniyen ve gittikçe
azalan zamanımızın karşısında nasıl kahrolduğumun ve içimin beni
nasıl kemirdiğinin seninle fazladan geçireceğim saatlerim için
nasıl umutsuzca çareler aradığımın ve beni senden ayıracak o gün
gelmesin diye nasıl da dualar ettiğimin bilmem farkında mısın?
Sabahları seni her gördüğümde içimin nasıl ısındığının,yüzümün
nasıl ışıldadığının,gözlerimin nasıl parladığının bilmem farkında mısın?
Senin kokunu her içime çekişimde nasıl eriyip kahrolduğumun,
kaybolduğumun,sözlerinde benim için sevgi dolu birşeyler duymaya
çabalarken nasılda ümitlendiğimin gözlerinde bana ait birşeyler
bulmaya çalışırken kendimi onların içinde nasılda kaybettiğimin
bilmem farkında mısın?Her sabah birlikte kahvaltı yapabilmek
için bilerek geçiktiğimin ve seninle geçireceğim bir kaç fazla
dakika için içtiğim çayların bilmem farkında mısın?Seni paylaşmak
zorunda kaldığım insanlardan birinin sevdiğim bi arkadaşım olmasının
bana nasıl bir acı verdiğinin ve onun bakışlarının seninle dolup
taştığını gördüğümde nasıl kahrolduğumun bilmem farkında mısın?Sana
kalbimi altın bi tepside sunduğumun ve hayatımı sana adadığımın
sonsuza kadar senin yanında olmaya hazır olduğumun bilmem
farkında mısın?Bilmem ki farkında mısın galba ben...
İmza ne yazık ki farkında olmadığın ben.Ben kim miyim???SADECE Bİ SEVEN...

Cd ci kız...

Annesi.. Bir de kendisi.. O kadardı bütün hayati. Bir gün fena halde
sıkıldı, dayanamadı, attı kendini sokağa..
Bir yığın vitrinin önünden geçti... Tam bir cd satan dükkânı da geride
bırakmıştı ki, bir an durdu.
Geri döndü, kapıdan içeri, gözüne hayal meyal takılan genç kıza bir daha
baktı. Kendi yaslarında harika
bir genç kızdı tezgahtar... Hani ilk bakışta ask derler ya, öyle takılıp
kalmıştı iste...İçeri girdi...Kız gülümseyerek koştu ona.. "size nasıl
yârdim edebilirim" diye. Nasıl bir gülümsemeydi o. Hemen oracıkta sarılıp
öpmek istedi kızı. Kekeledi, geveledi, sonra "evet" diyebildi... Rasgele
bir plağı işaret ederek... "evet...Su cd'yi bana sarar mısınız?.." kız cd'yi
aldı, içeri gitti. Az sonra paket edilmiş geri geldi. Aldı paketi, çıktı
dükkandan, evine döndü, açmadan dolabına attı...
Ertesi sabah gene gitti ayni dükkana... Gene bir cd gösterdi kıza, sardırdı,
aldı eve getirdi, attı
paketi dolaba, gene açmadan... Günler hep alınıp sardırılan cd'lerle geçti...
Kıza açılmaya bir türlü
cesaret edemiyordu. Annesine açıldı sonunda... Annesi "git konuş oğlum, ne
var bunda" dedi...
Ertesi sabah bütün cesaretini topladı. Erkenden dükkana gitti. Bir cd
seçti. Kız gülerek aldı plağı.
Arkaya gitti, paketlemeye. Kız içerdeyken bir kağıda "sizinle bir gece
çıkabilir miyiz" diye yazdı,
altına telefon numarasını ekledi, notu kasanın yanına koydu gizlice. Sonra
paketini alıp kaçtı
gene dükkandan...
İki gün sonra evin telefonu çaldı... Anne açtı telefonu... CD dükkânındaki
tezgâhtar kızdı arayan...
Delikanlıyı istedi. Notunu yeni bulmuştu da. Anne ağlıyordu.
"duymadınız mı" dedi... "dün kaybettik oğlumu.."
Cenazeden birkaç gün sonra, anne oğlunun odasına girebildi sonunda...
Ortalığa çeki düzen vermeliydi.
Dolabı açtı.. Oraya atılmış bir yığın açılmamış paket gördü..paketleri
aldı, oğlunun yatağına oturdu ve bir tanesini açtı.. İçinde bir CD vardı,
bir de minik not.
"merhaba. Sizi öyle tatlı buldum ki.. Daha yakından tanımak istiyorum.
Bir aksam birlikte çıkalım mı?
Sevgiler.. Jacelyn!."
Anne bir paketi daha açtı..
Onda da bir CD ve bir not vardı..
"siz gerçekten çok tatlı birisiniz, hadi beni bu gece davet edin, artik.
Sevgiler. Jacelyn!.."
 

CENK KORAY-OĞULA SESLENİŞ

 

Sizin hiç canlı canlı kolunuzu kestiler mi?
Hiç elinizi uzattınız mı ocakta yanan ateşin üzerine?
Demir tokmakları, başınıza başınıza
indirdiler mi iri yarı adamlar?
Gözü dönmüş birileri kırdılar mı parmaklarınızı?
Tel örgülere takıldı mı sırtınız yerlerde sürünürken?
Birisi gelip kolunuzu kıvırdı mı arkaya,
zorlayarak "çat" diye kırıverdi mi?
Çaresizlik denilen; çaresi bulunmayan tek gerçek,
sarıldı mı boğazınıza?
Adamın biri gelip iki gözünüze
iki parmağını sokup, kör etti mi sizi?
Büyük değirmen taşlarını getirip
koydular mı üzerinize, sırt üstü yatarken?
İyice bilenmiş bir bıçağı böğrünüze sokup
çevirdiler mi 360 derece?
Ayağınız kayıp yola düştünüğünüzde,
bacağınızın üzerinden hiç kamyon geçti mi?
Su diye size uzatılan bardağı kafanıza diktiğinizde
içinde asit olduğunu fark ettiniz mi?
Demir bir çubuk boğazınızdan girip
boyununuzun arkasından çıktı mı hiç?
Yolda sessiz sakin yürürken, aniden birisi gelip suratınızın
en ortalık yerine muhteşem bir yumruk savurdu mu?
Balkondan düşen koca bir saksı,
tam kafanızın ortasına indi mi?
Evinizin alev alev ateşler içinde yandığını seyrettiniz mi?
Bir insanın sel suları içinde çırpına çırpına
can verdiğini gördünüz mü?
Veya bütün bunları görmemiş,
yaşamamış bile olsanız, biraz düşününüz.
İşte bunların hepsi bir anda, benim başıma geldi.
19 yıl babalık etmeye çalıştığım, Allah'ın bana emaneti,
canım, gülüm, hayatım,her şeyim, bir tanem,
sebeb-i hayatım, evladım, oğlum Nihad, 3 dakika içinde
yok olası kollarımın arasında ölüp gitti.
Yapacak hiçbir şeyim yoktu.
Kapının camı şahdamarını kesmişti.
Fıskiye gibi kan fışkırıyordu. Kan fışkırıyordu,
umutlarım, istikbalim, hayatım yerlere dökülüyordu.
Bana yakın durması gereken ölüm, beni ölmeden öldürüyordu...
Bugün senden ayrılalı tam 1 yıl oldu.
365 günün, bir tanesinde bile seni göremedim, elini tutamadım,
yanağını öpemedim, bağrıma basıp sıkı sıkı sarılamadım.
Evde tek başıma otururken, kapıda anahtar dönmedi
ve sen içeriye girmedin.
Bir tek gece odanın ışığı yanmadı. Ben kapını açıp,
"yatıyorum, sen yatmıyor musun?" diye soramadım...
Yaşamak canımı sıkmaya başladı.
Gül, senin aradığına dair bir tek not vermedi tam 365 gündür.
Bu kadar çabuk mu unuttun beni diye
düşünüyorum zaman zaman.
Ama beni unutmayacağını, unutmadığını biliyorum,
ben de biliyorum, halan da biliyor, enişten de, Ece de.
Ama oradan bir bağlantı kurulması mümkün değil...
Günler geçiyor arslanım. Her geçen dakikayı beni sana
yaklaştırdığı için seviyorum. Eskiden nasıl üzülürdüm
zaman geçiyor, birgün senden ayrılacağım diye .
Ama şimdi her şey tersine döndü...
Her şeye tahammül edebiliyor insan.
Allah böyle bir sabır vermiş kullarına.
Ama tahammülü mümkün olmayan bir tek şey var.
Senin sevginden mahrum olmak. Bunu hissedememek.
İşte ölmeden bu öldürüyor insanı.
 

 

Geleceğini biliyordum

Karşılıksız seven dostların hikayesi...
Savaşın en kanlı günlerinden biri... Asker, en iyi arkadaşının az
ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü. İnsanın başını bir saniye
bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru altındaydılar.
Asker teğmene koştu:
- Teğmenim, fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?..
"Delirdin mi?" der gibi baktı teğmen...
- Gitmeye değer mi? Arkadaşın delik deşik olmuş... Büyük olasılıkla
ölmüştür bile. Kendi hayatını da tehlikeye atma sakın.
Asker ısrar etti ve teğmen "Peki" dedi. "Git o zaman."
İnanılması güç bir mucize. Asker o korkunç ateş yağmuru altında
arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa döndü. Birlikte
siperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene
etti. Sonra onu sipere taşıyan arkadaşına döndü:
- Sana değmez, hayatını tehlikeye atmana değmez, demiştim. Bu zaten ölmüş.
- Değdi teğmenim. dedi asker..
- Nasıl değdi? dedi teğmen. Bu adam ölmüş görmüyor musun?
- Gene de değdi komutanım. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı.
Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için...
Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı:
- Geleceğini biliyordum!.. demişti arkadaşı... Geleceğini biliyordum!.. 
 

Kadınım....!

Köhne bir yük katarı gibi ayak parmaklarımızı ezerek önümüz sıra geçen
yorgun asır, bizim asrımız değildi.
Korkarım, tozu dumana katarak pürtelaş gelen yenisi de, o imanla
beklediğimiz ahengin asrı olmayacak.
Raylar üstünde alelade bir tımarhane bu...
...tıklım tıkış vagonlarında vahşi bir itiş kakış; dumanında genzi
yakan bir ihtiras kokusu...
Şüphesiz zamanla bu cinnet de ufukta yitip gidecek; lakin bizim için
başka katar yok ömrümüzün içinden geçecek.
Görünen o ki kadınım, seninle biz, "hayat" denen bu metruk peronda, üzerinde
adres yazmayan mektuplar gibi bekleşip, aşkımızı acılardan damıtarak yaşlanacağız.
* * *
Öyle bir çağdayız ki, insanoğlu geçen asır düşünü gördüğü "denizler
altında 20 bin fersah" yolu kat edip, "arzın merkezine" yaklaştıkça, uzaklaştı
insanlığından...
Kalabalıklaştıkça arttı kayıtsızlığın ıssızlığı...
Her bineni ise bulayan sefil bir trenle onun borsadan başka tapınak, paradan
başka tanrı tanımayan son yolcuları, kainatın raylarındaki şiiri, ilhamı, aşkı
ezip geçti.
"Ah o gönül şarkıları" sustu önce...
Sonra, sevdaların ömrü kısaldı; tadı kaçtı hasretin, şehvetin harı söndü.
Sanal posta kutusu, mektubu öldürdü; bak, bir tek satır yok kalemimden sana kalacak.
Silinip gidiyor telefondaki aşk mesajları; "seni seviyorum", -ki amentüsüdür
itiraf gecelerinin- parfüm sıkılmış plastik bir gül dalının teybinde tutsak...
Korkuyorum gülüm; "Seni seviyorum" desem sana, plastik kokacak.
* * *
A kadınım,
A hüznümün bahçesi...!
Görmem mi sanırsın; sesi kısık gözlerinin nicedir... dudakların buselere sağır...
Oysa ben, haykırmak için sesine, solumak için nefesine muhtacım.
Bilsen neler verirdim bakışlarından o kederi silebilmek, sana itimadın
hazzını yeniden verebilmek için...
Lakin öyle bir tufana yakalandık ki, birbirimize kavuşmak için
çekiştirdiğimiz kement boğuyor bizi...
Mübadele garında saadet ülkesine kesilmiş iki "açık" biletle mecalsiz bekleşiyoruz.
Kudretim olsa, seni bu harabe istasyondan kapar, koştukça yelelerinden
takvim sayfaları uçuşan bir kısrağın terkisine attığım gibi, o
çok sevdiğin ihtişam romanlarının mağrur asrına taşırdım.
Soyunurduk bütün o delik deşik kostümlerimizden, boyası akmış
maskelerimizden... mecburi rollerimizden...
"Devamsızlık yüzünden" tarihten kovulmuş iki muzip çocuk
gibi, azad olurduk kendimizden...
Benim boynumda alıçtan kolyeler, senin tebessümünde sümbülden
gamzeler; çözüp dudaklarımızın mührünü, iç çekişlerimizi toprağa
gömer, her akşam ilk sana gülümseyen yıldızına ip dolayıp
keyifle ayaklarımızı sallandırırdık dünyaya....
Dilimizde, "kavuşmanın tadını/ ayrılık feryadını" taşıyan bir şarkıyla...
Uşşak makamında...
 

 

Kendine İyi Bak

"Kendine iyi bak" bir "veda" değil "elveda" cümlesidir çogu zaman. O üç
kelimeden çok daha fazlasını gizler içinde...
"Kendine iyi bak. Çünkü bundan sonra ben yanında olmayacağım. Olamayacağım.
İstesem de istemesem de. Sevdim bir zamanlar seni, hala seviyorum ve benden
sonra da mutlu olmanı istiyorum. Olurda bir gün dönersem seni iyi bulmak
istiyorum."
"Kendine iyi bak. Çünkü bundan sonra kendinden baskasi olmayacak yaninda
sana bakacak. Ben olmayacagim. Kendine iyi bak ve beni düsünme. Çünkü ben de
seni düsünmeyecegim artik. Arama sakin beni, yazma, çünkü ben yazmayacagim.
Sil beni yüreginden, çünkü ben silecegim. Fakat, yasanilan, paylasilan güzel
seyler hatirina sana yürekten mutluluklar diliyorum. Ve ben bir daha
dönmemek üzere gidiyorum."
"Kendine iyi bak. Aramizda geçen herseye ragmen benden sonra iyi oldugunu
bilmeyi tercih ederim. Aslinda bilmem çok önemli degil, iyi oldugunu
varsayacagim ben. Seni bir daha asla görmemek üzere gidiyorum ben, seni
kendinle basbasa, yapayalniz birakiyorum ben. Biliyorum kendini birakacaksin
benden sonra, o yüzden iyi bak diyorum. Aslina bakarsan, çok da fazla
umursamiyorum."
Kendine iyi bak, derler ve giderler. Tutkuyla sevenler, bazen birden fazla
söylerler bunu. Çünkü onlari ayirmak, eti tirnaktan ayirmak gibidir. Kolay
kolay kopamaz onlar, süreç çok aci vericidir, yürek parçaliyicidir. Her
seferinde azalan umutlarla geri döner ve yine "Kendine Iyi Bak" gözleriyle
ayrilirlar. Ta ki umut da, sevgi de tükeninceye kadar..
*Taki son elveda mezar sessizligine bürünüceye kadar*

Tutkunun ötesinde sevenler, bir kez "Kendine Iyi Bak" derler ve giderler.
Onlar eti tirnaktan ayirmak yerine ölümü yeglerler. Onlar bu aciyi bir
kezden fazla kaldiramayacaklarini bilirler.
Kendine iyi bak, derler ve giderler. Bu sözlerin içinde ihanet yok, hiç bir
zaman olamaz derler ve giderler. En büyük ihanet degil midir aslinda seni
seveni, ihtiyaci olani yüzüstü birakip gitmek.

Kendine iyi bak, derler ve giderler. Seni suskunluga mahkum edip giderler.
Seni parçalara ayirip, en büyük parçayi yanlarina alip giderler. Seni senden
alip giderler. Daha kötüsü suçlayamazsin onlari tüm bunlar için. Kendine
iyi bak deyip gidenin geçerli bir nedeni vardir elbet. Suçlatmaz kendini.
Savasmadiklari için kizarsin ama suçlayamazsin. Savasmislarsa, yenildikleri
için kizarsin ama suçlayamazsin.
*Yenildigin için kizarsin ama suçlayamazsin*
Ayriligin kaçinilmazligina inandirir seni, kendine iyi bak, derler ve
giderler. Elinden umutlarini, düslerini, sevgilerini alip giderler. Bir tek
anilari birakirlar geride, bir de hatirladikça gözyaslarina bogulasin diye
unutulmayan nagmeler. Arkalarina bakmadan çekip giderler eger yalniz
kalmissan, çünkü insafsizliklarini görmek istemezler. Hersey o saniye orada
bitsin, kapansin bu sayfa isterler.
"Bitti" diyemedikleri için , kendine iyi bak derler.
"Kirildim ve affedemiyorum" diyemedikleri için kendine iyi bak derler.
"Seni istemiyorum artik, hayatimdan çikaracagim ama bil ki hiç
unutmayacagim" diyemedikleri için kendine iyi bak derler.
"Biliyorum çok kanayacaksin ama daha iyisini yapamiyorum" diyemedikleri için
kendine iyi bak derler.
Vicdanlarini rahatlatmak için kendine iyi bak derler, çünkü o kan uzun süre
akacaktir ve o yara asla kapanmayacaktir,
bilirler.
Kendine iyi bak bir noktadir çogu zaman. Kendine iyi bak deme bana, sadece
kötülükler noktalansin isterim ben. Oysa sen iyisin....
*Sen gözümdeki isik, dudagimdaki tebessüm, sen içimdeki sevinçssin. Sen
hayatima renk katan, sen yüregimdeki çarpinti, sen hayatimdaki nesesin. Sen
yolumu aydinlatan, sen dert ortagim, sen gönül yoldasim, sen bir tanesin.
Kendine iyi bak deme bana. Nokta koyma. Keske böyle yasanmasaydi bazi
seyler, keske affedebilsen beni, keske ben de affedebilsem.. Keske
döndürebilsek zamani geriye. Keske bugünkü aklimizla yasasak herseyi bastan.
Nafile...Ama yine de, gitmesen olmaz mi? Bitmesek olmaz mi? Sen eksikken,
ben nasil tam olurum? Senden kalan boslugu kimlerle doldururum? Savassak
aramiza giren seytanla olmaz mi? Hani büyük asklar her türlü engeli asardi,
hani gerçek dostluklar her sinavi geçerdi, hani sevgi eninde sonunda
kazanirdi? Hani hayatta hiç kirlenmeyecek degerler vardi? Hani en büyük
zaferler, en kanli savaslarin ardindan kazanilirdi? Bunlarin hepsi yalan
mi?... Sahiden..., gitmesen olmaz mi? Bitmesek olmaz mi? Peki o zaman...
Senin istedigin gibi olsun... Öyleyse...Sen de "Kendine Iyi Bak."*

 

KÜÇÜĞÜM

Ayni sokakta oturuyorduk
Her gün bir kızla geliyordu eve
Adi ESRARENGİZDİ
Herkes onun hakkında
Farklı şeyler söylerdi.
Fakat kimse gerçeği bilmezdi
Kirli sakalları vardı.
Yeşil gözlü esmerdi
Mahallenin kızları hayrandı ona
Bense nefret ederdim
Hiç kimseyle konuşmaz
Sadece gelir geçerdi
Bir gün onunla yolda karsılaştık
Çok güzel bir yüzü vardi
Bana gülümsedi
Sasirdim
Ama yinede onu sevmiyordum.
Fakat o çok farkliydi
Gece boyunca lambasi yanardi
Uyumak yerine onun evini seyrediyordum,
Onu sevmedigim halde her seyiyle ilgileniyordum.
Yavas yavas onu gözlemeye basladim
O an anladim ki
Hep kendimi kandirmisim
Ona karsi hissetigim sey sevgiymis
Artik o eve gelmeden uyuyamiyorum.

Yanina gelen kizlari kiskanirdim
Herkes onun kötü oldugunu söyleyince
Hep onu savunurdum,
Onunla karsilasmak için kapida dururdum...
Onu yine yolda gördüm
Bana göz kirpti
Yanimdan geçerken onu cagirdim
Acelem var KÜÇÜGÜM dedi
Bana aramizdaki yas farkini hatirlatmisti
Eve gidip aglamistim.
Karar verdim ona askimi ilan edecektim
Yolunu gözledim
Bir gün onu gelirken gördüm
Pesine düstüm o eve girdi
Biraz bekleyip kapiyi çaldim
Açtı ne var KÜÇÜGÜM dedi
SENI SEVIYORUM dedim
Gülümsedi
EE dedi
Ne eededim konusmadi
Kosarak disari çiktim
Bir ay boyunca evden çikmadim
Bir gün kizlarla konusurken
Ambulans geldi onun evine girdi
Sedyeyle  onu disari çikardilar
Önümüzden geçerken
Bende seni KÜÇÜGÜM dedi ve gözlerini yumdu.
Kipkirmizi oldum herkes bana bakiyordu
Aglayarak kosmaya basladim
Aksama kadar sokakta gezdim
Gözyaslarim durmadan akiyordu
Sonra eve geldim
Annemler ondan bahsediyorlardi
Sevdigi bir kiz varmis
Ailesi evlenmesine izin vermeyince
Kiz evden kaçmis
Sokak serserileri onu öldürmüs
Eve getirdigi kizlar evi olmayan kizlarmis
Kimi sevdiyse ölmüs
Çok sevip aci çekmis
Intihar edip hastaneyi aramis
Polisler evin duvarinda KÜÇÜGÜM yazisini bulmus
KÜÇÜGÜM sende ölme yaziyormus, ve hemen altında;
Bende seni sevdim
Sevdiklerim gibi sende ölme diye ben öldüm KÜÇÜGÜM
 

MARTILAR

Bundan yüzyillar önce deniz aşırı, çok güzel bir ülke varmış.
Tabi her masalda oldugu gibi bu masalda da o ülkenin bir kralı ve
tabii ki bir de prensesi varmis. Prenses dünyalar güzeli bir kızmış.
Kral ona bakılmasını yasaklamış, her gün dolaşmak için saray muhafızları
ile sarayın dışına çıkacağı ilan edildiginde halk eğilir ve gözlerini kapatır,
ya da evlerine kaçışırmış. Onu görmenin bedeli ölümle cezalanmakmış.

Günlerden bir gün yine prenses dolaşmak için çıktığında; fakir bir köylü
delikanlı herşeyi göze alarak başını kaldırmış ve prensesle göz göze
gelmişler... O an fakir delikanlı prensese inanilmaz bir aşkla tutulmuş.
Prensesin derin bakışlarının da boş olmadığını düşünmüş ve günlerce
uyuyamamış. Fakir delikanlı ölümü bile göze almak pahasına, prensesi
bir kere daha görmek için uğraşmış durmuş. Bu arada güzel prenses de
onu tutulmuş onun zarar görmemesi için günlerce kendini saraya kapatmış.
Sonunda dayanamayan fakir delikanlı her şeyi göze alarak gizlice sarayın
bahçe duvarına tırmanmış ve prenses ile bir kere daha göz göze gelmişler.
Fakir delikanlı hemen duvardan atlamış ve prensesle konuşacağı anda
saray muhafızlarına yakalanmış. Kralın karşısına çıkarılan delikanli ölümle cezalandırılacağını bildiğinden krala prensese duydugu aşkını anlatmış.

Kral ölüm emrini vereceği anda prensesin yalvarışlarına
dayanamayarak delikanlıya başka bir ceza vermeyi kabullenmiş.

Hemen bir gemi hazırlattıran kral, gidilebilecek en uzaktaki adaya bir fener yaptırmış ve fakir delikanlıyı da o adada yanlız yaşamaya mahkum etmiş...

Aradan bir kaç ay geçmesine rağmen prensesi unutamayan delikanlı
prensese olan aşkını kağıtlara dökmüş ve martılara anlatmaya başlamış...
Artık bütün martılar fakir delikanlının prensese olan aşkını anlamış
ve yazdığı mektupları prensese götürmeye başlamışlar... Zamanla
prensesin de yazmış olduğu mektupları fakir delikanlıya götüren martılar
aracılığı ile iki gencin arasındaki aşk iyice büyümüş. Ta ki... Bir sabah
sarayın bahçesinde kahvaltı yaparken prensesin odasının penceresine
ağzında bir mektupla konan martıyı kralın görmesine dek. Tabii
korkulduğu gibi olmamış... Martıların bile aracı olduğu İki gencin
arasındaki büyük aşkı anlayamadığı için kendisinden utanmış ve
ağlayarak kızına sarılan kral, hemen bir gemi göndertip fakir
delikanlıyı getirtip kendisi ile evlendireceğini söylemiş.

Buna duyunca çok mutlu olan prenses hemen delikanlıya bir mektup
yazmış ve olanları anlatmış. Bu arada mektubu götürmek için bekleyen
martıya da tüm martıların düğünlerine davetli olduğunu söylemiş.
Buna çok sevinen martı mektubu bir an önce ıssız adaya götürmek için
yola çıkmış. Tam yolu yarılamışken yanından geçen bir kaç martı
arkadaşına haber verip hepsinin düğüne davetli olduğunu söylemek
için gagasını açtığında mektubu düşürmüş. Tüm martılar hep birlikte
mektubu aramaya başlamışlar. Fakat bir türlü bulamamışlar...

Bu arada prensesten mektup alamayan aşık delikanlı, yazmış olduğu
mektupları göndermek için bir tek martı bile bulamamış... Biraz
ilerisinde uçuyorlar fakat yanına gitmiyorlar ve mektubu ariyorlarmış...

Prensesin kendisini artık unuttuğunu, istemediğini, martıların da onun için
yanına gelmediğini sanan delikanlı üzüntüsünden sonunda kendisini
fenerden kayaların üzerine atarak intihar etmiş. Olanlardan habersiz kralın
gemisi adaya vardığında fakir delikanlının soğuk bedeni ile karşılaşmışlar...

İşte o gün bugündür, martılar o mektubu ararlar. Mektubu bulup,
o inanılmaz sevgiyi geri getirebileceklerine, her şeyi
düzelteceklerine, inanarak hep denizler üzerinde uçuşup dururlar.

 

GİTAR, KASABA ÇOCUK

SOBANIN YANINA OTURDUM; HAVA ÇOK SOĞUKTU. KÜÇÜK ODADAN GİTARLA, KAĞIT – KALEM ALANA KADAR BÜTÜN VÜCUDUM DONMUŞTU SANKİ. O KIŞ, EN SOĞUK KIŞLARDAN BİRİYDİ ÇOCUKLUĞUMDAN HATIRLADIĞIM.
GÜN HALA BATMAMIŞTI, KOYU BİR KIŞ GÜNDÜZÜ... GİTARI ELİME ALDIĞIMDA DÜNYAYI YENİDEN KEŞFEDİYORMUŞ GİBİ ŞAŞKIN VE HUZURLUYDUM. TELLERE DOKUNDUM, GELEN SES HİÇBİR DUYGUNUN TANIMINA UYMUYORDU. SESİ DUYMAKTAN ÖTE, SESİN İÇİNE GİRMEK İSTİYORDUM. OKUL, EV, AİLEM, ARKADAŞLARIM VE AKIP GİDEN HAYAT, KONTROL EDİLEMEZ BİR HIZLA GEÇİYORDU. DÜNYA ÇOK KARIŞIK VE BİR O KADAR DA SORULARLA DOLUYDU. MUTLU OLDUĞUM BİRKAÇ ŞEY DIŞINDA, GECELERİM SORULARI DÜŞÜNMEKLE GEÇİYORDU. GİTAR NE FARKLI BİR DÜNYAYDI BENİM İÇİN. ONDA SORU DA CEVAP DA AYNI ANDA VE MUTLULUKLA VARDI. TELLERE DOKUNMAM VE UYUMLU SESLERİ BULMAM YETİYORDU. HER ÇIKAN SES BENİM İÇİN BİR TILSIMDI. BİNKLERCE YILDIR BİLDİĞİM VE BENİMLE KONUŞABİLEN BİR VARLIKTI SANKİ. ONU BİR ARKADAŞIMDAN ÖDÜNÇ ALMIŞTIM, ERTESİ GÜN GERİ GÖTÜRMELİYDİM. O YÜZDEN NE KADAR ÇOK ONUNLA OLURSAM, O KADAR ÇOK KONUŞACAKTIK. PARMAKLARIM SU TOPLAYANA KADAR DALIP GİTTİM. TELLER HER ŞEYİ ANLATIYORDU. CÜNMLESİ, KELİMESİ YOK. BEN HİSSEDİYORDUM. GİTAR ÇALMAK BİR YENİLİKLE TANIŞMAK DEĞİL, ESKİ BİR DOSTA SARILMAKTI. GİTAR ÇALMAYA KARA VERDİĞİM GÜNÜ HİÇBİR ZAMAN UNUTMADIM.
HAYAT YETERİNCE YOKLUKLA GEÇİYORDU. KASABA HAYATI HEP HÜZÜNLE DOLUDUR. ÇÜNKÜ KİMSE ROL YAPMAZ. HERKESİ TANIRSINIZ, HERKES, HERKESİN ACISINI EZBERE BİLİR. SABAH YOLA ÇIKTIĞINIZDA KARŞILAŞTIĞINIZ BİR ÇOK GÜLEN DOSTUN GERÇEĞİNİ BİLİRSİNİZ. BEN DEĞİL, BÜYÜDÜĞÜM KASABA HÜZÜN DOLUYDU. BULAŞICI OLDUĞUNU YILLAR SONRA ANLIYOR İNSAN. ACININ, YOKLUĞUN, AKLA GELEBİLECEK GÖZ YAŞARTICI TÜM HAYAT ÖYKÜLERİNİN TAMAMI BURADAYDI İŞTE. BEN, O İNSANLARI ÇOK SEVİYORDUM VE O YÜZDEN HÜZÜNLERİNİ DE SEVDİM. ASİLLERDİ, TEK TEK SAYMAYA KALKSAM HEPSİNİN İNANILMAZ ÖYKÜLERİ VARDI. KAN DAVASINDAN KAÇAN KÜRT AİLELERİ, KARADENİZ’ DEN GÖÇMÜŞ SERT YÜZLÜ, MAVİ GÖZLÜ LAZLAR, DÜNYANIN HER TARAFINDA AYNI YOKLUK VE MUTLULUKLA VAR OLAN ÇİNGENELER, BÜYÜK BALKAN GÖÇÜYLE TRAKYA’ YA AKMIŞ PATRİYOTLAR, SELANİK, ARNAVUTLUK, BULGARİSTAN GÖÇMENLERİ... SOKAKLARDA VE KAHVELERDE KONUŞULAN DİLLER O KADAR ÇOKTU Kİ... DEĞİŞMEYEN TEK ORTAK ÖZELLİK ,SANIRIM AYNI KASABADA BİRLİKTE YAŞAMAK DIŞINDA ŞANSLARININ OLMADIĞINI BİLMELERİYDİ. BİRBİRLERİNDEN KISKANACAK HÇBİR ŞEYLERİ YOKTU, HEPSİ AYNIYDI. KASABALIYDILAR, YOKSUL VE KABULLENMİŞLERDİ. KIŞLAR ÇOK SOĞUK OLURDU, ÇARŞIDA İKİ – ÜÇ KAHVEHANE, İŞSİZ GÖZLER GÖRÜRDÜNÜZ. ARADA ÇIKAN KUMAR KAVGALARINDA BİRBİRİNİ BIÇAKLAYAN GENÇLER, BİR HAFTA SONRA SARMAŞ DOLAŞ OLURDU. ELEKTRİK GİTTİĞİ VAKİTLER ÇOK SEVİNİRDİM NEDENSE. GAZ LAMBALARI, SOBA BAŞI SOHBETLERİ, KARLI YAĞMURLU HAVALARDA EVDE AV ÖRDEĞİ EKSİK OLMAZDI SOFRALARDAN. KIŞIN GÖL, HERŞEYİ GETİRİYORDU KASABAYA: AŞ, İŞ, LAFLAYACAK MUHABBET... AMA YAZ DAHA ÖNEMLİYDİ. SİNEMA AÇILIR, YOLLAR KALABALIKLAŞIRDI... ÇARŞI, GÖL KIYISINDAN DENİZE TAŞINIRDI. HAFTADA EN AZ BİR KİŞİ E-5’ E KURBAN VERİLİRDİ. DEMİRİN ETTEN GÜÇLÜ OLDUĞUNU KABUL EDEMEMİŞTİK HALA. YAZLARI ÜÇ AY BOYUNCA GELEN YAZLIKÇILAR BİZİM İÇİN FİLM ARTİSTLERİ GİBİYDİ. İSTANBUL, ZENGİNLİK, LÜKS HAYAT O YAZLIKÇI KALABALIĞIN YÜZÜNDE VARDI. BÜTÜN YAZ O ÇOCUKLARLA OYNAR, ARKADAŞ OLURDUNUZ. SONRA YAZ BİTERDİ VE ONLAR GİDERLERDİ. O KALABALIK, SAHİL, LODOS, YAĞMUR VE YAPAYALNIZLIKLA BAŞ BAŞA KALIRDIK. KASABA KIŞLA DEĞERİNİ KAYBEDER, KÜÇÜLÜRDÜ SANKİ. KIŞLARI SAHİLDE TEK BAŞINA YÜRÜDÜĞÜM VAKİTLER, ÇOCUK AKLIMLA YAŞADIĞIM HÜZNÜN TADI, BÜTÜN BİR ÖMRÜMÜ ETKİLEYEBİLECEK KADAR YOĞUN BİR İZ BIRAKTI BENDE. NE OLMAM GEREKTİĞİ KONUSUNDA HİÇBİR FİKRİM YOKTU. KASABALIYDIM BEN. HAYATI AKIŞINA BIRAKMAKTA USTA. AKTIĞIM YÖNÜN NE OLDUĞU ÖNEMLİ DEĞİLDİ, AKMAM YETERDİ. GİTAR BÜTÜN HAYATIMLA OYNADI. O HİÇBİRŞEYİ SORGULAMADAN KABUL ETMİYORDU. ÜÇ KİŞİYDİM ARTIK. AVUKAT, SAVCI, HAKİM İÇİMDEKİ ŞEYTAN MELEK VE GİTAR.
 

ÖLEN SEVGİLİ

Sabah uyandiginda midesinde bir yanma hissetti. Yanmanin nedeni aksam yedikleri degil,uyanir uyanmaz bugün yapacaklarinin aklina gelmesiydi. Bugün 2 yildir götürmeye çalistigi bir birlikteligi bitirecekti.

Aslinda bunu yapmakta geç bile kalmisti.
'Bitmeli dedi içinden, her gün bu tatsiz uyanis bitmeli.'
Genç adam bunlari düsünürken surati sekilden sekile giriyordu. Süratle giyinerek disari çikti. Bugüne kadar hiç bekletmemisti onu, simdi de bekletmemeliydi. Istanbul, soguk ve yagmurlu bir Nisan ayi yasiyordu. Genç adam gökyüzüne bakarak iç geçirdi;
'Bulutlar bizim yasayacaklarimizi biliyor. onlar bile agliyor halimize...'

BULUSMA VAKTI...
Artik Kadiköy iskelesindeydi. Birkaç dakikalik beklemeden sonra karsidan kiz arkadasinin geldigini gördü. Simdi midesindeki agri daha da artmisti.

Besiktas'a geçtiler. Yolculuk sirasinda hiç konusmadilar. Genç kiz, sevgilisinin bu durgunluguna anlam verememisti. Nereden bilecekti bugün ayrilik çanlarinin çalacagini...


Besiktas'a geldiklerinde bir cafede oturdular. Genç kiz anlamisti sevgilisinin kendisine bir sey söylemek istedigini.
'Bana birsey mi söylemek istiyorsun' diye sordu. Genç adam, gözlerini kaçirarak
'Evet'
dedi. Genç kiz heyecanlanmisti, biraz da sinirlenerek
'Söylesene, ne diye bekliyorsun' dedi.
Genç adam içini çektikten sonra
'Sence biz nereye kadar gidecegiz?' diye sordu. Genç kiz,
'Bunu sorma geregini niye duydun?' diye yanit verdi. Genç adam söze basladi...
''Birkaç ay önce aksam 23:00 civarinda sana telefon açip senin için yazdigim siiri okumak istemistim. Sen bana
'Sirasi mi simdi canim yaa, isin gücün yok mu?'
demistin. Biliyormusun o an nakavt olan bir boksör gibi hissettim kendimi. Özür dileyip telefonu kapatmistim. Daha sonra da bu siiri benden hiç istememistin. Geçenlerde hasta olup yataklara düstügümde arkadaslarimla birlikte sen de gelmis, Meralin
'Sen sanslisin, sevgilin sana bakar' sözüne Isim yok da sana mi bakacagim, annen baksin' demistin. Hatirladin mi?''